a dream coming true

Het weekend dat alles op zijn kop zet

Dit weekend gaan we op weg naar Kampala om de ouders van Romy te verrassen. Omdat er in Oeganda een man is overleden aan het Marburg Virus mogen wij niet met het openbaar vervoer reizen. We overleggen met Edias of hij iemand kent die ons naar Kampala kan brengen. Edias komt met het idee dat we de auto gebruiken van de organisatie. We hoeven dan alleen maar benzine geld te betalen voor de heen en de terug reis. Bij elkaar kost dit z’n €36,- voor de heen en de terugrit naar Ngando. Wel betalen we de kosten van de Chauffeur ook, omdat hij uit Kampala moet komen om ons op te halen. Wij zijn al heel blij dat we een manier hebben gevonden om in Kampala te komen. Vrijdag 10-10-14 gaan we met de auto van de organisatie naar Kampala. We krijgen wel eerst te horen of er ook 2 andere mensen zijn die met ons mee kunnen rijden. (is het raar om ‘nee’ te zeggen?) Het is prima dat er 2 mensen mee rijden, maar ze betalen zelf niets. Het blijft een vreemde bedoeling.

Eenmaal aangekomen in Kampala eten we een Spaans omeletje en stappen we bij Arum (de baas van Kenrock) in de auto. Hij neemt ons mee naar de evenaar en naar een krokodillen Boerderij. De krokodillen worden hier gefokt voor hun huid en vlees. Het is wel zielig, maar ik vind het wel heel leuk om eens krokodillen in het echt te zien. (gelukkig zitten ze wel in een kooi). We gaan in het donker naar huis. Als we weer in Kampala aankomen krijgen we te horen dat Romy geen kamer heeft. Het is hier allemaal verkeerd gegaan. Ze hebben de kamer van Romy en haar broertje gecanceld. Hierdoor moest er iemand het hotel worden uitgezet om een kamer te regelen. De baas is heel boos en schreeuwt tegen zijn personeel. Wij voelen ons heel ongemakkelijk. Daarom beslissen we om naar Fuego te gaan. Als we terug komen krijgen we te horen dat het allemaal geregeld is en dat iedereen een slaapplek heeft. Ik slaap dit weekend bij Niek en Rianne. (zij hebben namelijk een 1 pers. Bed en een 2 pers. bed) De volgende dag gaan Romy en Rianne de ouders van Romy ophalen, ik blijf hier en ga lekker aan mijn blog werken. Rond een uur of 14:00 komt de rest weer terug. Wij gaan die avond naar een restaurant met een mooi uitzicht. De foto’s zijn niet zo mooi, maar als je daar bent zie je Kampala wanneer het donker is. Ook zien we de maan opkomen. Dit heb ik nog nooit gezien en was dus even een gebeurtenisje. Als we het eten opgediend krijgen zie ik westers eten. Een heerlijke steak (medium) en normale patatjes en groente (net zoals in Nederland) Als wij ’s avonds thuis komen gebeurt het. Romy krijgt een mail van onze docent (Frieda van Brug). Wij krijgen de mededeling dat we in Kampala moeten blijven en dat we niet meer terug mogen naar ons dorpje vanwege het Marburg Virus (het zusje van Ebola). Allemaal vragen komen er bij naar boven. Mogen we helemaal niet meer terug of moeten we wachten dat het overwaait. We beslissen om morgen naar Marinka (eye4Africa) te bellen voor meer informatie. ’s Ochtends krijgen we haar niet aan de telefoon omdat ze bij een kerkdienst zit. ’s Middags belt Romy met Marinka met de vraag of we nog terug mogen naar onze stageplek of dat we opzoek moeten naar een nieuwe stageplek. Als we opzoek moeten naar een nieuw stageplek willen we in Kampala omdat we niet weer helemaal opnieuw willen beginnen. Kampala kennen we nu een beetje. Ook geven we aan dat er misschien een mogelijkheid is om bij Hands for Hope stage te gaan lopen. Op dit idee krijgen we te horen dat ze niet weet of eye4africa wel 4 stagiaires bij 1 organisatie wil hebben en dat wij ons maar flexibel moeten opstellen. HALLO IK ZIT HIER IN EEN VREEMD LAND EN DAN MAG IK NIET EENS MIJN MENING GEVEN OVER DE STAGEPLEK?

Marinka geeft aan dat ze het morgen met haar collega’s gaat bespreken. Wij geven aan dat wij graag maandag ochtend meer willen weten omdat er een taxi kan komen om ons naar het dorpje te brengen. Marinka geeft aan dat dit wel kan, dan nemen we de kleding mee die we nodig hebben en komen dan terug. VOLGENS MIJ DENKT ZE DAT HET GELD MIJ OP MIJN RUG GROEIT, IK MOET AL MEER GELD BETALEN OMDAT IK EEN TAXI REGEL EN DAN MOET IK 2 KEER HEEN EN WEER RIJDEN? DACHT HET TOCH EVEN NIET. Wij verwachten van haar dat ze morgen weet of we terug kunnen naar onze stageplek of dat we afscheid moeten nemen. Dan heb ik nog niet eens over een andere stageplek regelen. We geven aan bij Marinka dat ze contact moet opnemen met onze mentor Edias , hij hoort alleen maar informatie van ons en niet van eye4africa. Het is hun verantwoording om contact op te nemen met de stageplekken. Marinka geeft aan dat ze dit maandag gaat doen.

’s Avonds bel ik meteen naar Edias om te vertellen welke informatie we hebben gekregen en met de vraag of de taxi ook rond 13:00 kan komen. Hij geeft aan dat hij het niet begrijpt dat we weg moeten omdat er niets aan de hand is. UGANDA IS TOT NU TOE MARBURG VRIJ. Wij geven aan dat we ook niet goed weten wat er aan de hand is en dat we maandag meer weten en dat maandag eye4africa contact met hem opneemt. Edias geeft aan dat de taxi op standby staat en dat we hem bellen als we meer weten.

De volgende dag bellen we maar weer eens met Marinka. Ze heeft ons namelijk niet gebeld. Als we haar bellen om 9:00 geeft ze aan dat ze een meeting over ons hebben en dat we dan meer te horen krijgen. Rond 11:00 bellen we maar weer die meeting moet nou toch wel eens afgelopen zijn. Marinka geeft aan dat ze net uit de meeting komt. Er is besproken dat we niet meer terug mogen naar Ngando, Alleen nog onze spullen ophalen. Als we aan haar vragen of ze Edias ook heeft gebeld geeft ze aan dat zij hem niet aan de telefoon kan krijgen? Als wij dan bellen met Edias neemt hij meteen op. Hij is echt heel boos hij wil nu meteen dat iemand van Eye4Africa hem belt om meer uitleg te geven. Wij nemen contact op met Marinka om te vragen of ze hem nu meteen wil bellen. Later geeft ze aan dat ze Edias heeft gebeld, maar dat hij het echt niet begrijpt en dat ze het hem niet kan uitleggen. (WAT HEB JE AAN EYE4AFRICA)

De volgende dag gaan we naar Ngando we hebben met Edias overlegd dat we om 10:30 worden opgehaald en dat we dan 1 nachtje blijven slapen. Als we aankomen vraagt Edias aan ons: “hoe het met ons gaat”. Uit gewoonte geef ik aan dat het goed gaat. Maar hij zegt dan dat het niet goed gaat omdat wij met onze stage moeten stoppen. De hele tijd heb ik het gevoel dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij is heel emotioneel maar wel blij dat we langs komen met de ouders en broertje van Romy. Terwijl de school heeft aangegeven dat we niet langs mogen komen. Die middag hebben we een officiële meeting om afscheid van ons te nemen. Het is goed bedoeld, maar het duurt wel heel lang. De vader van Romy krijgt een gewaad omdat hij het hoofd van de familie is en er voor gezorgd heeft dat wij bij hun kwamen. MAM EN PAP JULLIE OOK BEDANKT. Ze praten veel vanuit Allah. Ze denken namelijk dat wij gestuurd zijn door Allah en dat we ergens anders nodig zijn en dat we nu allemaal 1 grote familie zijn. DAT GAAT SNEL METEEN EEN GROTE FAMILIE ER BIJ, WEET NIET OF IK DAAR HEEL BLIJ MEE BEN :p . De volgende ochtend gaan we met de bodaboda’s een rit maken om de ouders van Romy te laten zien waar we allemaal gewerkt hebben. Het was een leuke ochtend. HELAAS MOEST IK DIE OCHTEND OOK MIJN KOFFER DICHT KRIJGEN, BIJNA NIET TE DOEN. Als we klaar zijn met de tocht en alle spullen hebben ingepakt nemen we afscheidt van de mensen daar. Edias roept ons nog bij hem, als onze stage ons niet aanstaat mogen we altijd terug komen. We geven aan dat we gaan kijken of we aanwezig kunnen zijn bij de extraveganza.

Donderdag krijgen wij een mail van Marinka dat er 2 opties zijn qua stageplekken. We mochten kiezen uit een project over hiv/aids en een project met vluchtelingen. Die zelfde middag belt Marinka ons om te vragen of wij vast een beslissing kunnen maken. Alleen is Romy op pad met haar ouders en zit ik in het hotel. We geven aan dat we het vrijdag bij de intervisie les wel met haar bespreken. Die avond hebben Romy en ik het erover wel project ons het meest aanspreekt. We hebben er alleen andere gedachtes over. Zij wil graag met vluchtelingen werken (Bij dit project is het de bedoeling dat je Engelse les gaat geven) en ik wil graag voor het project met Hiv/Aids werken. (bij dit project ga je bij kinderen screeningslijsten afnemen, testen op HIV/aids en ga je kennis overdragen op de community). De vrijdag bespreken we het Marinka dat we allebei een andere mening hebben. Ik wil gewoon geen les geven ik ben niets voor niets gestopt met de Pabo. Als Marinka uitlegt dat er veel mogelijkheden zijn. Denk ik dat ik maar water bij de wijn moet doen. Een voordeel is wel ik kan gewoon in Kampala blijven. Die dag probeer ik mijn mind setting maar te veranderen. Daarnaast bedenk ik dat ik daar ook activiteiten kan verzinnen die ik wel leuk vind om te geven aan die kinderen. Ik ga die avond maar vroeg slapen dan kan het allemaal een beetje bezinken.

De volgende dag word ik goed waker. Ik heb erover nagedacht en er zijn veel mogelijkheden en er werken nog meer westerse mensen. Dus ik ben weer een beetje positief. Ik spring vrolijk onder de douche en bespreek met Iris om een wat eten te halen bij de supermarkt. Als we net willen gaan geeft Iris aan dat er gisteravond meerdere dingen zijn besproken en dat de jongens in onze groep hebben besloten dat ze weer terug naar Nederland gaan. (We hebben namelijk te horen gekregen dat we voor zondag moeten beslissen of we weer terug naar Nederland willen ivm het Marburg Virus en dat de studenten alle kosten vergoed krijgen) Romy en Rianne zijn nu bij Marinka om te overleggen wat voor oplossingen er zijn, want Rianne wil niet alleen bij het project zitten. Als ik dan samen met de groep ons ontbijt zitten te eten (bestaand uit een yoghurt en een banaan) komen Romy, Rianne en de jongens weer terug. Ze vertellen meteen dat de jongens naar huis gaan en dat Romy en Rianne samen naar Rianne’s project willen gaan.

Het duurt even voordat we er met z'n alle uitkomen. Maar beslissen dan dat ik met Linda naar het HIV/aids project gaan en dat romy en Rianne naar hands for hope gaan. Het word wel weer even wennen alles veranderd dus en ik moet me gaan aanpassen. Ik merk wel dat ik in dit land steeds meer flexibel wordt.

Reacties

Reacties

Richelle

Pfff wat een verhaal en wat vervelend allemaal, gelukkig kun je wel verder nu. Veel succes bij het HIV/aids project!
Weet dat ik veel aan je denk ;) xxx

Rianne

hey meis,
mooi omschreven :) leuk om te lezen. Nog even volhouden.
Rianne

trijntje doorenspleet

Hallo Tamara,
heel vervelend dat alles anders lopop[t dan je denkt, maar hier kom je sterker uit dan ooit. Dit zijn ervaringen voor het leven. Ik wens je veel succes met het project wat je nu gaat doen. Sterkte en groetjes, Trijntje

Marijke

jeetje, ik word gewoon boos nu ik hier in mn stoel je verhaal lees! (nu ken je me een beetje... maar toch...). ik vind het erg knap van je dat je je maar telkens aanpast en water bij de wijn doet! weer over schakelen voor de duizendste keer deze maand...
erg vervelend dat eye4Africa zo laks was in het begin van je verhaal (zoals ik het las) maar mooi dat er iig een alternatief is.
benadruk de positieve dingen en ga zo door. ik ben super trots op je en hoe dan ook, het is iig een heel avontuur dat je bij onze 50-jarige reunie kunt vertellen. ;) haha. Xx

Ymkje

Je bent een kanjer en hebt een goede keus gemaakt om toch door te gaan. Ook al had ik je graagh terug gezien nu maar je weet ik tel de dagen af. Ik ben blij dat je weer bij je nieuwe stage kan starten en de dagen een goede invulling krijgen. Ik denk veel aan je en de cliënten vragen ook vaak naar je hartstikke leuk.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!