Vandaag is ‘het’ de dag dat mijn project mij ophaalt vanuit Kenrock hotel (Kampala) naar Ngando Butambala. De stageplek had aangegeven dat ze ons tussen 11:00 en 13:00 zouden komen ophalen. De rest van de studenten zouden rond 11:00 vertrekken. 1 voor 1 verlieten groepjes van 2 of 3 het hotel. Tot wel alleen overbleven. Tijdens het wachten kwam onze coach van Eye 4 Africa langs. Edith is een Nederlandse coach die al een aantal jaar in Uganda woont met haar man. Ze kwam even langs om kennis te maken en om uit te leggen wat de coaching gesprekken inhouden. Hierna ging ze weer weg en moesten wij weer wachten. Rond 13:00 was er nog steeds niemand van het project. Romy en ik gingen er maar vanuit dat we de Oegandese standaarden maar moesten aanhouden en dat ze een uur te laat zouden komen. Dit klopte ook wel! rond 13:45 kwamen er mensen van het project VOTU Voiceless Orphans Taskfors Uganda. Edias onze mentor kwam ons begroeten. Ik stond wel even vreemd te kijken dat Edias invalide is. Onze docenten hadden namelijk verteld dat Gehandicapte mensen niet meetellen in Afrika en dan staat erop eens een invalide man voor je. Wel is het een hele vriendelijke man, die zijn excuses maakte omdat hij zo laat was. Hij vroeg ons nog of we ongerust waren, we gaven aan dat ze ons al hadden voorbereid op dat Oegandese mensen te laat kunnen komen. Al onze koffers worden in de auto gezet en we zijn op weg. Edias vraagt aan ons of we nog dingen nodig zijn en maakt een stop bij een supermarkt. Daar kopen wij wat eten en we gaan weer verder. We gaan over een soort snelweg. Dit is prima te doen. Maar op een gegeven moment stopt het asfalt en er zitten allemaal gaten in de weg. Hier gaan we langs en dan begint het asfalt weer. Edias geeft aan dat dit de weg is naar Congo en Rwanda. Op een gegeven moment stoppen we bij de Equator in het Nederlands de evenaar. Edias geeft aan dat ze nu omrijden om dat ze het voor ons leuk vonden om de evenaar te laten zien. We hebben daar een foto genomen en zijn daarna weer verder gegaan. Op een gegeven moment rijden we een zandpad op. De auto schudde heen en weer door de drempels en de gaten in de weg. Als je denkt dat we in Nederland hoge DREMPELS hebt kom dan maar een keer naar Oeganda hier hebben ze 2x zo hoge drempels en als je snel wagenziek word moet je hier niet gaan rijden. Edias brengt ons eerst naar een kantoor toe. Wij moeten daar iemand ontmoeten. ( weet nog steeds niet wie dit is?)Terwijl we daar zijn word ik gebeld door Niek één van de studenten. Hij geeft aan dat ze weer terug waren gegaan naar Kenrock Hotel ze voelde zich niet op hun gemak bij het andere hotel en ze hadden ook geen Wifi terwijl dat wel was afgesproken. Na het telefoongesprek gaan we weer op weg naar het dorp. Eenmaal in ons dorpje aangekomen zag ik meteen dat ik in the middle of nowhere ben aangekomen. Geen winkels (alleen maar schuurtjes waar je het lokale eten kan kopen. Eest gaan we naar een islamitische school (Budins Memorial Secundairy school). De Organisatie (VOTU) heeft een kantoor bij de islamitische school. Ze hebben verder niets met elkaar te maken maar de school heeft een ruimte afgestaan voor VOTU om daar te kunnen werken. Ze leiden ons eerst rond op school, we mogen overal gebruik van maken. Daarna worden we naar ons huisje gebracht. Edias geeft aan dat dit ons huis zal zijn voor 3 maanden. Als ik dit hoor breek ik. Op dat moment laat ik het niet zien maar als iedereen weg is en Romy en ik alleen achter blijf vind ik het verschrikkelijk. Ik wil weer terug, waar hebben deze mensen ons naar toe gebracht. Hoe ik me in Kampala voelde voel ik 3x zo erg. Ik wil naar huis (Nederland) of tenminste weer terug naar Kampala waar je tenminste naar een supermarkt kan gaan. Gelukkig ben ik niet de enige Romy voelt zich ook niet op haar gemak. Ik bel mijn moeder om haar steun. Ik weet dat ik die altijd bij haar kan krijgen. Als ik haar aan de telefoon krijg zeg ik tegen haar hoe verschrikkelijk ik mij voel en dat ik last heb van Heimwee. Mijn moeder geeft aan dat het wel goed komt en dat ik mij in een paar dagen een stuk beter zal voelen en dat ik dit allemaal wel aankan. Helaas heb ik te weinig airtime(beltegoed) op mijn telefoon en tijdens mijn gesprek word de verbinding verbroken. Nu voel ik mij weer K.. Gelukkig zegt Romy dat ik wel even met mijn moeder mag appen met haar telefoon. Gelukkig kan ik het een beetje uitleggen aan mijn moeder. Als ik buiten zit samen met Romy komt de Landlord (Joy) langs hij ziet dat ik huil en vraagt of alles goed is. Ik geef aan dat ik emotioneel ben en dat dit komt omdat ik hier moet aanpassen en door de Lariam (malariapillen). Hij begrijpt het en laat ons even alleen. Ik weet wel dat ik dit weekend in Kampala airtime ga kopen om een internetbundel aan te schaffen om met iedereen te kunnen appen. Als het donker wordt geeft Joy aan dat er geen elektriciteit is. Meteen merk ik dat ik veel gebruik maak van elektriciteit. We kunnen niet eens water koken en ik weet niet hoe een cookerstuw (het Oegandese fornuis) werkt. Geluk bied Joy aan om water voor ons te gaan koken zodat we noedels kunnen eten. De avond gaan we op tijd naar bed.