telefoon

Hallo allemaal,

even een kort bericht mijn telefoon is gecrashd. Ik ben nog wel bereikbaar, maar ik heb geen whatsapp meer op mijn mobiel. Dus ik kan niet reageren op jullie berichtjes. Als jullie iets willen vertellen dan moeten jullie even smsen.

Groetjes Tamara

Een vervelend huisgenootje

Ja je kunt alles verwachten in Oeganda. Zelfs als je gezellig een film zit te kijken en dan op eens in je ooghoeken een kakkerlak ziet lopen. (GATVER)en groot dat die was ja je zou nou wel denken het is net een visverhaal"ik heb z'n grote vis gevangen". Maar in dit land zijn de kakkerlaken echt heel groot.+/- 5cm. Eerst probeerd linda de kakkerlak met een pringle bus te vangen, maar deze beesten zijn heel snel en een pronglebus is echt te klein voor deze grote kakkerlak. Tijdens onze poging loopt de kakkerlak onder het bed. We waren nog niet aan het gillen, maar we praten wel een octaaf hoger dat die kakkerlak eerst gevangen moet worden. Dus Linda komt met het goede idee om de kakkerlak te vang metbehulp van deteil. Helaas ligt deze in de badkamer dus we moeten eerst over de vloer naar de badkamer. Gelukkig zijn we niet al te bang en lopen op onze slippers naar de badkamer. Maar je raad het misschien al die kakkerlak is niet meer te vinden. Dus gaan we maar weer verder met film kijken. Ja hoor hij komt weer onder het bed vandaan. Ik zeg tegenLinda gooi die teil over hem heen. Dat doet Linda enja hoor dekakkerlak is gevangen. Ik zorg ervoor dat de kakkerlak op de gang terecht komt, daar staat onze redder. De hotelbediende vraagt wat eraan de hand is, we leggen uit dat er een kakkerlak onderzit en dat wij hem niet durven dood te meppen. Zij haalt de emmer van de kakkerlak af en slaat hem dood. Het gaat zo simpel dat ik bij me zelf afvraag had ik dat zelf niet gekunt. Maar ja we zijn weer bevrijd van onze vervelende huisgenoot. :)

Ziek zijn in Oeganda.... Wat een hel.

Heeft even geduurd voordat ik weer een bericht heb gestuurd maar ik ben weer online en kan dus een verhaal plaasten

De laastste week was wat minder.... Ik heb al 3 weken problemen met mijn darmen. De ene keer kan ik wel naar het toilet (soms moet het tolet ook niet te ver weg zijn :p) en de andere keer hoef ik dagen niet.Maar zoals misschien sommige van jullie weten ga ik niet zomaar naar een dokter toe, dan moet het wel heel erg zijn. Nou dat gebeurde vorige week zondag. Zaterdag waren we uitgeweest en waren we laat thuis gekomen ik had 2 drankjes op en ben als snel overgegaan op het water. Eenmaal in het hotel heb ik 1 geslapen en daarna werd ik met verschrikkelijke buikpijn wakker. De pijn was zo erg dat ik in elkaar gedoken in mijn bed lag. Ik heb toen 3 uurop de badkamer vloer gezeten. De meiden hier zeiden tegen mij ga even in bed liggen, maar we moesten uitchecken voor half 11. Gelukkig haddenIris en Anniek nog wel een kamer enik ocht bij hun wel even crashen.'s middag ben ik nog steeds niet van de pijn af en maak de beslissing om naar het ziekenhuis te gaan. Jammer genoeg is iedereen in accasia mall en moet ik wachten opmijn klasgenoten om terug te komen. Gelukkig komen Iris en Romy eerder terug en Iris gaat met mij mee naar het ziekenhuis.

"Anders dan in Nederland"Het ziekenhuis in oegand verloopt iets anders dan in Nederland je geeft je gegevens door en je hoeft geen idee of zorgverzekeringspas te laten zien. Dan krijg je eenpapier en moet je naar een loket lopen om te betalen voor de doktersafspraak. Als je betaald hebt mag je in de wachtkamer wachten. Gelukkig is het rustig dus ben ik snel aan de beurt. Eerst word je door een verpleegkundige gewogen (joepie ben 5 kilo afgevallen) en daarna word jebloeddruk, zuurstof en hartslag gemeten. De verpleegkundige vraagt aan mij of ik hier rennend naar toe bengekomen. (ja hoor met die pijn ga ik rennen). Ik geef aan dat ik veel pijn heb en dat daardoor misschien mijn hartlag wat hoog is.Daarna mag je weer in de achtkamer wachten toteen dokter je komt ophalen.De dokter neemt ons mee naar een kamer en vraagt waar ik last van heb. Ook vraagt hij of ik syptomen heb van Marburg. "even gaat er door mijn hoofd heen, WTFheb ik Marburg" maar dat kan ik snel van me afzetten en geef aan dat ikgeen last van deze symptomen heb. Dan komt de dokter me een nieuwe diagnose. Ik heb waarschijnlijk malaria (wat mogelijkis) of tyfus (dit is echt niet mogelijk volgens mij, ik ben hier voor ingeënt). De dokter geeft aan dat hij een bloedtest wil afnemen en een feceskweek(voor de mensen die niet weten wat een feceskweek is, dat is als je in een potje moet poepen).Ik loop eerst naareen loket toe om voor de labaratorium kosten te betalen. Daarna klop ik aan bijhet lab. Hier zit een man die mijn bloed gaat prikken. Ik vraag eerst aan hem of hij goed kan prikken? Hij geeft aan dat hij goed kan prikken. Iris gooit er nog een schepje bovenop door te zeggen dat ik een verpleegkundige ben en dat ik weet hoe je moet prikken. Ik merk aan de man dat hij zenuwachtig wordt. Gelukkig is hij een hele goede prikker en dat zeg ik hem dan ook. Je ziet hem meteen opvrolijken enhij geeft aan dat hij zich zeer vereerd voelt. (lijk haast wel de koningin in dit ziekenhuis).Daarna ga ik naar het toilet. Nou heb er een half uur gezeten, maar had echt zo iets ze gaan nu meteen ook alles controleren.(Het is Gelukt). Daarna moeten we een uur wachten op de uitslag, we gaan dus maar een kopje thee drinken want verder kan bij buik niets hebben. Na een uurzijn de labresultaten binnen en loop ik naarde dokter. Het valt mij meteenop dat de onstekingswaarde heel hoog zijn en dat ik dus een infectie heb. Als we bij de dokter zijn geeft hij aan dat ik een bacteriele infectie heb en dat ik antibioticamoet gaan slikken. Hij schrijf 2 antibiotica's voor. Deze kunnen we bij de apotheek halen, ook hier moet je natuurlijk voor betalen. Dit doe ik maar netjes. In totaal was ik rond de 100.000 shilling kwijt. dit is ongeveer 30,- euro en weer een ervaring rijker.

Oeganda ik wen aan je, maar toch ook niet

Elke week loop ik stage in Nansana. Ik ga met een lokaal iemand langs de mensen van Nansana met de vraag wat KIFAD voor hen gedaan heeft en wat het hun heeft veranderd. Je hoort verschillende verhalen. Maar ze beginnen allemaal ik kon niet rond komen en ik kon niet voor mijn kinderen zorgen. Ieder persoon heeft wel zijn eigen verhaal hoe hij/zij dit heeft aangepakt. Het is heel interessant om deze verhalen te horen en wat KIFAD allemaal gedaan heeft. Heel inspirerend. Er zijn 2 dagen dat we de interviewen uitwerken. We maken er succesverhalen van. Ik kan je wel vertellen om de verhalen aan te horen is heel leuk en vermoeiend. Maar het uitschrijven van de verhalen is donders saai. In het begin is het nog wel leuk en dan maak je er ook wat van, maar naar 16 verhalen te schrijven heb ik het wel gehad. Ik ben geen journalist en ook geen schrijver. Ik merk ook dat ik steeds vaker denk: "o nog maar 3 weken en dan ben ik klaar met stage en dan kan ik gaan rondreizen".

Jinja

Eindelijk uit de drukke stad Kampala en naar een rustig, maar gezellig stadje JInja. Jinja is een toeristische stad dat wel een indruk geeft van de afrikaanse omgeving. Maar waar meer ruimte en overzicht is, vergeleken met Kampala. We moeten die ochtend om 6:30 vertrekken naar Accacia Mall. Om kwart over 7 vetrekt er een gratis shuttle naar Jinja. Als we dus 's ochtends naar de boda standplaats gaan staan er geen boda's. Ik altijd maar denken dat deze mensen dag en nacht werken dus niet. Gelukkig verschijnen er snel 2 boda's zij regelen voor ons 8 andere boda's. Als we bij Accacia Mall staan weten we niet zo goed waar we naar toe moeten gaan. Gelukkig zien we dan Nikki en Lisa aankomen op een boda en zij vertellen waar we naar toe moeten gaan.

Het is een 2,5 uur duurende rit naar Jinja, gelukkig hebben we een relaxte bus (dus de rit gaat best wel snel.) We komen bij het hoofdkantoor van de Nile River Explorer aan. we mogen in de lounge ruimte gaan zitten en wachten to we worden opgehaald. We worden vervoerd door een soort van huifkar (auto) naar het kamp van de Nile River Explorer. Als we hier aankomen zien we het adembenemende uitzich over de Nile. Als we gaan kijken hoe onze accomodatie eruit ziet lijkt het op schoolkamp. Denk aan een kleine ruimte met stappelbedden en de wasgelegenheden ongeveer 50 meter van je slaapplaats vandaan en dat is het dan. ik ga dit weekend paardrijden en een boottocht maken over de Nile.

Vrijdag avond gaan we met een boot over de Nile varen en hier zit eten en drinken bij inbegrepen. We zitten met een hele groep Amerikanen. Als je eenmaal op het water bent wordt je rustig van de geluiden om je heen en het rustige water. Alleen die amerikanen maak heel veel lawaai :p Ook zien we de mooie ondergaande zon. Ik heb hier heel veel foto's van gemaakt, maar mijn camera is gecrashd en hierdoor ben ik alle foto's kwijt van Jinja. BALEN... maar er zijn ergere dingen.

Zaterdag gaan we paardrijden. Er gaat een gevorderde groep en een beginners groep. Het enige nadeel is dat er 4 bij de gevorderde groep moeten zitten en er zijn maar3 gevorderd. Dus ik offer mij op om er maar bij te gaan :p. Als we bij het paardrijden zijn geef ik aan dat ik weinig ervaring heb. Als we gaan rijden gaan we eerst in draf. Dit gaat prima, maar dan wil die begeleider in galop gaan rijden. WACHT EVEN DIT HEB IK NOOIT GEDAAN. WAT MOET IK DOEN? Gelukkig is dit makkelijker dan draf, dus dit gaat redelijk. Ik krijg zelfs een compliment dat ik ee natuur talent ben. Nou die kan ik weer in mijn zak steken. Wel ben ik 3 keer bijna van mijn paard gevallen. Maar ik kon mij telkens nog vast houden of het paard stoppen. (het kwam wel doordat ik vermoeid was. De spanning in mijn benen was weg waardoor je meer op en neer hobbelt.

De laatste dag maken we een boottocht over de nijl in een klein houten bootje. Hij is wel goed waterdicht, maar in Nederland zouden we er niet meer in varen. We zien heel veel verschillende vogels, Veranen en Apen. Als je een keer naar Oeganda gaat moet je dit echt een keer ondernemen. Jinja is een mooie plaats en een aanrader voor elke reiziger.

telefoon gestolen

even een korte mededeling:

Mijn telefoon is in Uganda gestolen, dus ik kan niet meer reageren op de app.

Mijn nieuwe telefoonnummer is (256)786018964

Uitgaansleven in Uganda

Het is wel een beetje een gekleurd verhaal, omdat ik alleen nog maar naar een bar ben geweest waar locals en blanke zijn. Maar anders dan in Nederland is het wel. De kroeg heet Bubbles, Je kunt het vergelijken met een kroeg in Nederland en bedenk daarbij een tuin.

Voordat we naar Bubbles gingen gaf de baas van het hotel aan dat we beter geen telefoon kunnen meenemen en dat we ons geld in onze BH moeten doen, omdat er heel veel word gestolen. We luisteren dus bijna allemaal naar deze raad. We hebben Natuurlijk wel een telefoon nodig om een taxi te kunnen bellen. anders moeten we lopend naar huis en dat is ongeveer 1 uur lopen. (daar sta je 's nachts ook niet echt op te wachten.)

We regelen een taxi om naar de bubbles te worden gebracht. we hebben een taxichauffeur gebeld die te vertrouwen is en hij brengt ons heen en haalt ons weer op.

Als je in de club komt kun je rustig even buiten een drankje drinken en naar binnen gaan als je wil dansen. Het zijn wel oude liedjes van de jaren '90 en '00. Daarnaast worden er veel lantin muziek gedraaid.

Als je op de dansvloer staat komen er veel Lokale mensen naar je toe. Het is ons voordeel dat we een paar bekende lokale mensen om ons heen hebben staan. Dan word je niet regelmatig lastig gevallen door andere locals.

Een paar manieren hoe een local je probeerd te versieren: JONGENS IN NEDERLAND HIER HEB JE MISSCHIEN IETS AAN.

Manier 1: Eeen jongen vraagt aan je of je wil dansen. Ugandese zijn een beetje eigenwijs vragen niet maar gaan er meteen vanuit dat je dat als blanke vrouw wel wil en grijpen je bij je handen vast.

Manier 2. Ze proberen een gesprek met je aan te gaan. Een van die manieren die ze bij mij hebben geprobeerd is: Stoor ik je? Ik geef aan dat hij me stoort. Maakt hem niets uit en gaat toch weer verder methet gesprek. Hij probeerd eerst heel geintereseerd te vragen wie ik ben, waar ik vandaan kom en waarom ik in dit mooie land ben? Op een gegeven moment veranderd de manier van vraagstelling door te praten over dat je een mooi meid bent. Tegen mij zei hij dat ik een "independent woman" ben en dat ik goed voor iedereen kon zorgen. Hoe hij daar bij kwam. Dat kon hij aan mijn uiterlijk zien. (best knap)

Manier 3: Ze blijven tijdens het dansen en het praten de hele tijd bij je staan. Het lijkt wel of je lijm aan je kont zit. Dit zorgt ervoor dat de andere mannen weten dat je van hun bent en dat niemand anders je mag afpakken. Als je duidelijk maakt dat je niet geintereseerd bent, wordt je als nog gevolgt. (dit vertelde een lokale jongen, weet niet of het klopt)HEEL VERVELEN, JONGENS IN NEDERLAND NIET GAAN DOEN.

Manier 4: Op een vriedschappelijke manier met je omgaan. Ze laten niet meteen zien dat ze iets van je willen. Ze kletsen gezellig met je, zijn heel erg geinteresseerd. Af en toe een onschuldige aanraking (maar is dat wel zo onschuldig). Ze begrijpen je gevoelens en prikken ook vaak door je beschermende muur heen. (dit zijn vaak de gevaarlijke oegandese) Je moet goed opletten als je deze man tegen komt.

Nou wil ik niet zeggen dat ik veel ervaring heb met de oegandese man, maar dit zijn een paar tactieken die ze uitvoeren. Er zullen er heel veel meer zijn, maar dit heb ik ze in de praktijk zien doen. Gelukkig is er bij ons nog niemand voor gevallen.

Wat kan hier tegen helpen?

1. Zeg dat je een vriend hebt. Helpt een klein beetje maar ze zeggen wel dat het raar is dat je vriend dan niet bij je is. want de liefde gaat voor het geld.

2. Een ring dragen: De meeste mannen komen dan niet zo snel op je af omdat ze denken dat je getrouwd bent. Ondanks dat komen de echte doorzetters wel langs.

3. Iemand in de buurt aanwijzen en zeggen dat het je vriend is. Meteen druipen de mannen af.

4. Zeggen dat een blanke man (wel zo handig) je broer is. Ze hebben namelijk hier als regel dat ze eerst toestemming moeten vragen aan de broer voordat ze met iemand mogen fleurten.

Als we dan naar zo avond naar huis gaan heb je een gezellige avond gehad en heb je veel mensen ontmoet. Maar je moet wel altijd op je hoede zijn en dit zorgt ervoor dat het een vreemde avond is met lachen gieren en brullen, maar ook heel veel afwijzingen.

Het weekend dat alles op zijn kop zet

Dit weekend gaan we op weg naar Kampala om de ouders van Romy te verrassen. Omdat er in Oeganda een man is overleden aan het Marburg Virus mogen wij niet met het openbaar vervoer reizen. We overleggen met Edias of hij iemand kent die ons naar Kampala kan brengen. Edias komt met het idee dat we de auto gebruiken van de organisatie. We hoeven dan alleen maar benzine geld te betalen voor de heen en de terug reis. Bij elkaar kost dit z’n €36,- voor de heen en de terugrit naar Ngando. Wel betalen we de kosten van de Chauffeur ook, omdat hij uit Kampala moet komen om ons op te halen. Wij zijn al heel blij dat we een manier hebben gevonden om in Kampala te komen. Vrijdag 10-10-14 gaan we met de auto van de organisatie naar Kampala. We krijgen wel eerst te horen of er ook 2 andere mensen zijn die met ons mee kunnen rijden. (is het raar om ‘nee’ te zeggen?) Het is prima dat er 2 mensen mee rijden, maar ze betalen zelf niets. Het blijft een vreemde bedoeling.

Eenmaal aangekomen in Kampala eten we een Spaans omeletje en stappen we bij Arum (de baas van Kenrock) in de auto. Hij neemt ons mee naar de evenaar en naar een krokodillen Boerderij. De krokodillen worden hier gefokt voor hun huid en vlees. Het is wel zielig, maar ik vind het wel heel leuk om eens krokodillen in het echt te zien. (gelukkig zitten ze wel in een kooi). We gaan in het donker naar huis. Als we weer in Kampala aankomen krijgen we te horen dat Romy geen kamer heeft. Het is hier allemaal verkeerd gegaan. Ze hebben de kamer van Romy en haar broertje gecanceld. Hierdoor moest er iemand het hotel worden uitgezet om een kamer te regelen. De baas is heel boos en schreeuwt tegen zijn personeel. Wij voelen ons heel ongemakkelijk. Daarom beslissen we om naar Fuego te gaan. Als we terug komen krijgen we te horen dat het allemaal geregeld is en dat iedereen een slaapplek heeft. Ik slaap dit weekend bij Niek en Rianne. (zij hebben namelijk een 1 pers. Bed en een 2 pers. bed) De volgende dag gaan Romy en Rianne de ouders van Romy ophalen, ik blijf hier en ga lekker aan mijn blog werken. Rond een uur of 14:00 komt de rest weer terug. Wij gaan die avond naar een restaurant met een mooi uitzicht. De foto’s zijn niet zo mooi, maar als je daar bent zie je Kampala wanneer het donker is. Ook zien we de maan opkomen. Dit heb ik nog nooit gezien en was dus even een gebeurtenisje. Als we het eten opgediend krijgen zie ik westers eten. Een heerlijke steak (medium) en normale patatjes en groente (net zoals in Nederland) Als wij ’s avonds thuis komen gebeurt het. Romy krijgt een mail van onze docent (Frieda van Brug). Wij krijgen de mededeling dat we in Kampala moeten blijven en dat we niet meer terug mogen naar ons dorpje vanwege het Marburg Virus (het zusje van Ebola). Allemaal vragen komen er bij naar boven. Mogen we helemaal niet meer terug of moeten we wachten dat het overwaait. We beslissen om morgen naar Marinka (eye4Africa) te bellen voor meer informatie. ’s Ochtends krijgen we haar niet aan de telefoon omdat ze bij een kerkdienst zit. ’s Middags belt Romy met Marinka met de vraag of we nog terug mogen naar onze stageplek of dat we opzoek moeten naar een nieuwe stageplek. Als we opzoek moeten naar een nieuw stageplek willen we in Kampala omdat we niet weer helemaal opnieuw willen beginnen. Kampala kennen we nu een beetje. Ook geven we aan dat er misschien een mogelijkheid is om bij Hands for Hope stage te gaan lopen. Op dit idee krijgen we te horen dat ze niet weet of eye4africa wel 4 stagiaires bij 1 organisatie wil hebben en dat wij ons maar flexibel moeten opstellen. HALLO IK ZIT HIER IN EEN VREEMD LAND EN DAN MAG IK NIET EENS MIJN MENING GEVEN OVER DE STAGEPLEK?

Marinka geeft aan dat ze het morgen met haar collega’s gaat bespreken. Wij geven aan dat wij graag maandag ochtend meer willen weten omdat er een taxi kan komen om ons naar het dorpje te brengen. Marinka geeft aan dat dit wel kan, dan nemen we de kleding mee die we nodig hebben en komen dan terug. VOLGENS MIJ DENKT ZE DAT HET GELD MIJ OP MIJN RUG GROEIT, IK MOET AL MEER GELD BETALEN OMDAT IK EEN TAXI REGEL EN DAN MOET IK 2 KEER HEEN EN WEER RIJDEN? DACHT HET TOCH EVEN NIET. Wij verwachten van haar dat ze morgen weet of we terug kunnen naar onze stageplek of dat we afscheid moeten nemen. Dan heb ik nog niet eens over een andere stageplek regelen. We geven aan bij Marinka dat ze contact moet opnemen met onze mentor Edias , hij hoort alleen maar informatie van ons en niet van eye4africa. Het is hun verantwoording om contact op te nemen met de stageplekken. Marinka geeft aan dat ze dit maandag gaat doen.

’s Avonds bel ik meteen naar Edias om te vertellen welke informatie we hebben gekregen en met de vraag of de taxi ook rond 13:00 kan komen. Hij geeft aan dat hij het niet begrijpt dat we weg moeten omdat er niets aan de hand is. UGANDA IS TOT NU TOE MARBURG VRIJ. Wij geven aan dat we ook niet goed weten wat er aan de hand is en dat we maandag meer weten en dat maandag eye4africa contact met hem opneemt. Edias geeft aan dat de taxi op standby staat en dat we hem bellen als we meer weten.

De volgende dag bellen we maar weer eens met Marinka. Ze heeft ons namelijk niet gebeld. Als we haar bellen om 9:00 geeft ze aan dat ze een meeting over ons hebben en dat we dan meer te horen krijgen. Rond 11:00 bellen we maar weer die meeting moet nou toch wel eens afgelopen zijn. Marinka geeft aan dat ze net uit de meeting komt. Er is besproken dat we niet meer terug mogen naar Ngando, Alleen nog onze spullen ophalen. Als we aan haar vragen of ze Edias ook heeft gebeld geeft ze aan dat zij hem niet aan de telefoon kan krijgen? Als wij dan bellen met Edias neemt hij meteen op. Hij is echt heel boos hij wil nu meteen dat iemand van Eye4Africa hem belt om meer uitleg te geven. Wij nemen contact op met Marinka om te vragen of ze hem nu meteen wil bellen. Later geeft ze aan dat ze Edias heeft gebeld, maar dat hij het echt niet begrijpt en dat ze het hem niet kan uitleggen. (WAT HEB JE AAN EYE4AFRICA)

De volgende dag gaan we naar Ngando we hebben met Edias overlegd dat we om 10:30 worden opgehaald en dat we dan 1 nachtje blijven slapen. Als we aankomen vraagt Edias aan ons: “hoe het met ons gaat”. Uit gewoonte geef ik aan dat het goed gaat. Maar hij zegt dan dat het niet goed gaat omdat wij met onze stage moeten stoppen. De hele tijd heb ik het gevoel dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij is heel emotioneel maar wel blij dat we langs komen met de ouders en broertje van Romy. Terwijl de school heeft aangegeven dat we niet langs mogen komen. Die middag hebben we een officiële meeting om afscheid van ons te nemen. Het is goed bedoeld, maar het duurt wel heel lang. De vader van Romy krijgt een gewaad omdat hij het hoofd van de familie is en er voor gezorgd heeft dat wij bij hun kwamen. MAM EN PAP JULLIE OOK BEDANKT. Ze praten veel vanuit Allah. Ze denken namelijk dat wij gestuurd zijn door Allah en dat we ergens anders nodig zijn en dat we nu allemaal 1 grote familie zijn. DAT GAAT SNEL METEEN EEN GROTE FAMILIE ER BIJ, WEET NIET OF IK DAAR HEEL BLIJ MEE BEN :p . De volgende ochtend gaan we met de bodaboda’s een rit maken om de ouders van Romy te laten zien waar we allemaal gewerkt hebben. Het was een leuke ochtend. HELAAS MOEST IK DIE OCHTEND OOK MIJN KOFFER DICHT KRIJGEN, BIJNA NIET TE DOEN. Als we klaar zijn met de tocht en alle spullen hebben ingepakt nemen we afscheidt van de mensen daar. Edias roept ons nog bij hem, als onze stage ons niet aanstaat mogen we altijd terug komen. We geven aan dat we gaan kijken of we aanwezig kunnen zijn bij de extraveganza.

Donderdag krijgen wij een mail van Marinka dat er 2 opties zijn qua stageplekken. We mochten kiezen uit een project over hiv/aids en een project met vluchtelingen. Die zelfde middag belt Marinka ons om te vragen of wij vast een beslissing kunnen maken. Alleen is Romy op pad met haar ouders en zit ik in het hotel. We geven aan dat we het vrijdag bij de intervisie les wel met haar bespreken. Die avond hebben Romy en ik het erover wel project ons het meest aanspreekt. We hebben er alleen andere gedachtes over. Zij wil graag met vluchtelingen werken (Bij dit project is het de bedoeling dat je Engelse les gaat geven) en ik wil graag voor het project met Hiv/Aids werken. (bij dit project ga je bij kinderen screeningslijsten afnemen, testen op HIV/aids en ga je kennis overdragen op de community). De vrijdag bespreken we het Marinka dat we allebei een andere mening hebben. Ik wil gewoon geen les geven ik ben niets voor niets gestopt met de Pabo. Als Marinka uitlegt dat er veel mogelijkheden zijn. Denk ik dat ik maar water bij de wijn moet doen. Een voordeel is wel ik kan gewoon in Kampala blijven. Die dag probeer ik mijn mind setting maar te veranderen. Daarnaast bedenk ik dat ik daar ook activiteiten kan verzinnen die ik wel leuk vind om te geven aan die kinderen. Ik ga die avond maar vroeg slapen dan kan het allemaal een beetje bezinken.

De volgende dag word ik goed waker. Ik heb erover nagedacht en er zijn veel mogelijkheden en er werken nog meer westerse mensen. Dus ik ben weer een beetje positief. Ik spring vrolijk onder de douche en bespreek met Iris om een wat eten te halen bij de supermarkt. Als we net willen gaan geeft Iris aan dat er gisteravond meerdere dingen zijn besproken en dat de jongens in onze groep hebben besloten dat ze weer terug naar Nederland gaan. (We hebben namelijk te horen gekregen dat we voor zondag moeten beslissen of we weer terug naar Nederland willen ivm het Marburg Virus en dat de studenten alle kosten vergoed krijgen) Romy en Rianne zijn nu bij Marinka om te overleggen wat voor oplossingen er zijn, want Rianne wil niet alleen bij het project zitten. Als ik dan samen met de groep ons ontbijt zitten te eten (bestaand uit een yoghurt en een banaan) komen Romy, Rianne en de jongens weer terug. Ze vertellen meteen dat de jongens naar huis gaan en dat Romy en Rianne samen naar Rianne’s project willen gaan.

Het duurt even voordat we er met z'n alle uitkomen. Maar beslissen dan dat ik met Linda naar het HIV/aids project gaan en dat romy en Rianne naar hands for hope gaan. Het word wel weer even wennen alles veranderd dus en ik moet me gaan aanpassen. Ik merk wel dat ik in dit land steeds meer flexibel wordt.