Onverwacht Bezoek
02-10-2014
Donderdag was onze laatste stage dag dat we scholen gingen bezoeken. Vanaf volgende week woensdag gaan we de huizen van de VOTU-clienten bezoeken. Toen we donderdag tussen de middag thuis komen, schrok ik mij dood..... Plotseling word ik omhelsd door een onbekende vrouw. Nee wacht, Ze is niet onbekend. Het is Safina een meisje dat bij ons in huis zou komen wonen, maar eerst naar kampala ging. Ik merk dat ik het niet zo leuk vind dat zij er is. Ik was eindelijk gewend aan de omgeving en de hoeveelheid mensen in ons huisje. Ik woonde er nu met Romy en Joy. Joy is bijna niet aanwezig, daar heb je dus weinig last van.
Die middag kom ik er al achter dat ik helemaal niet blij ben met haar komst. Ze weet namelijk niet wat Privacy is. Ze loopt namelijk overal binnen, Zelfs als ik op het toilet zit!!! Hallo nooit gehoord van kloppen? (gelukkig had ik de deur op slot.) Wel kwam ze een keer de badkamer binnen terwijl ik aan het douchen ben. Je kunt me veel vertellen maar je kunt toch horen als er iemand onder de douch staat? Ik heb hier dan ook meteen wat van gezegd.
Nog een irritatiepunt:
Safina denkt dat alles wat van ons is ook van haar is. Wat misschien kan als je best friends bent, maar mens ik ken je helemaal niet!!!
Ze verwacht ook van ons dat wij alles betalen en dat zij overal gebruik van kan maken, denk aan Het huis waar ze in woont, het eten, spullen die zij nodig heeft om het huis schoon te maken. Zelfs spullen als zeep voor de was, terwijl we twee tubbes hebben staan. Maar dit is Nederlands spul en hier is ze niet gewend aan! Ja bekijk het koop zelf die spullen. Ze klaagt zelfs dat wij geen suiker en melk in huis hebben, omdat zij suiker en melk in de thee heeft. Door haar ben ik dus gestopt met suiker in mij thee te doen.
Ze zegt tegen ons wanneer we onze kamer moeten gaan schoon maken.
Eerst dacht ik: "ik kijk het wel even aan, maar nu denk ik we gaan in gesprek!!!
Een positief punt: Ze kan goed koken en ze maakt schoon, mar dit weegt niet op dat ik een verschrikkelijke moeder in mijn huis heb
Nooit verwacht maar toch gebeurd het...
Ze hebben mij gewaarschuwd dat er op sommige scholen kinderen geslagen worden. Maar als je het dan in het echt mee maakt, schrik je enorm.
Wat gebeurde er.....
Een jongen van 16 jaar heeft zijn Uniform niet aan, omdat hij pauze heeft, De directeur roept iets in het Luganda naar de jongen. De directeur loopt naar het kantoor en de jongen gaat op zijn knieën op de grond zitten. Als de directeur terug komt, begint hij de jongen met een soort bamboe-stok te slaan. ( ik draai mij van schik om) Ik merk dat ik heel boos begin te worden. Ik wil de stok wel uit de directeur zijn handentrekken en hem er eens mee gaan slaan. Ik weet dat ik hier weinig aan kan doen. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld... Hij had alleen maar zijn uniform niet aan. (dit kan toch niet)
Edias legt aan ons uitdat het officeel niet is toegestaan om kinderen te slaan, maar niemand zegt hier wat van.Oegandese mensen zijn van mening dat jongere anders niet luisteren en niet handelbaar zijn. Ik geef duidelijk mijn mening aan dat ik dit niet goedkeur en als hij dit bij mij zal doen dat ik hemdan met de stok terug zou slaan. Dit is in Nederland niet normaal.
Als ik dit met andere oegandese mensen bespreek geven zij aan dat het normaal is en ze lachen er ook om. Ze vinden het leedvermaak.....
Zo zagen we op tv dat een bline jongen in zijn gezicht word geslagen omdat hij gestolen heeft. Ze lachen hierom en vinden het grappig omdat de jongen de klap niet ziet aankomen. Je zou toch denken dat dit niet kan en mag gebeuren, maar het gebeurd wel.
Stroom...... Wat maak ik hier veel gebruik van!!!!
De eerste paar weken kom ik erachter hoe het is om geen stroom te hebben.
Probeer het eens thuis:
Probeer eens 2 dagen zonder stroom. Je kunt geen internet gebruiken je telefoon is leeg. Geen contact met je familie en vrienden. Geen warm water en dus ook geen water koker op een kopje thee te zetten. Hier is alles donker, geen lantaarnpalen dus alles is donker. Op tijd naar bed omdat je toch niets kan zien.
1 dag is te doen, zelfs twee dagen. Probeer het eens 3 maanden met af en toe stroom. Eij springen op als iemand die een kado krijgt als er weer stroom is. Meteen alle apparaten aan het stroom. Warm waterkoken om te kunnen eten en drinken. En het verlangen naar een lekkere warme douche.
Onze eerste werkweek
29-09-201 4 t/m 02/10/2014
Maandag beginnen we om 9:00 in het kantoor van VOTU (ngando) vanaf daar gaan we met 2 bodaboda's naar de 1ste school. Romy en ik zitten samen op een bodaboda. Je zit erg tegen de bestuurder aangedrukt, maar het lijkt net motorrijden (een gevoel van vrijheid) Edias zegt tegen mij dat ik maar een keer moet rijden. Ik denk bij mezelf "als ik hier at langer ben misschien". Vandaag gaan we naar 2 scholen in de omgeving. Als we aankomen word er meteen geschreeuwd "Muzungu" Alle kinderen komen kijken wat er gebeurd. Het lijkt wel alsof we een Circus zijn.Iedereen komt kijken, maar durft niet dichtbij te komen. We gaan eerst naar het kantoor van de directeur. Daar legt Edias uit wat we komen doen en wie wij zijn. Ze vragen aan ons of we dezelfde mensen zijn als vorig jaar. Ze denken dat alle Muzungu's dezelfde mensen zijn of dat we alle Muzungu's kennen. (vreemd is het natuurlijk wel dat er zo veel muzungu's zijn, dat kan toch gewoon niet?)
Daarna gaa we alle klassen bij langs om te kunnen zien "hoe een school er in Oegand uitziet". We mogen overal foto's en film's van maken. Kinderen vinden het ook heel leuk om op de fotot te gaan. Bij descholen vragen ze ook of we een nederlandse les kunnen geven, wij geven aan dat we dit wel een andere keerkunnen doen, zodat we ons kunnen voorbereiden. Dit is gelukkig goed. Daarna ontmoeten we de VOTU-clienten.(dit zijn weeskinderendie bij andereoegandese mensen wonen) Edias laat mij de namen van de kinderen opschrijven. Whooo wat is dit moeilijk, ik weet toch niet hoe ik die namen moet opschrijven.... Gelukkig helpt Edias mij hier mee. Als we klaar zijn met het bezoek gaan we naar de volgende school. Zogaat het 4 dagen, tijdens deze dagen kunnen we veel vragen stellen, zodat wij meer kennis krijgen over het schoolsysteem in Oeganda.
Weekend Kampala
Als we aankomen in het hotel geven ze aan dat ze de couples uitelkaar hebben gehaald. Ik slaap dit weekend bij Iris. (ik vind het leuk om weer andere studenten te zien.) Ik leg snel mijn spullen op mijn kamer en we gaan uit eten bij Fuego. (dit is een restaurant met westers eten) Ik heb hier veel zin in, omdat ik de hele week oegandees eten heb gehad. Daarnaast vindt ik het leuk om met iedereen bij te kletsen en genieten van een pizza Salami.(helaas niet zo goed als de pizza van papa en stephan) Daarna gaan we terug naar het hotel en drinken daar wat. Als ik ga slapen zie ik dat ik weer in een bedje moet van 120 bij 180. Maar dit begint al te wennen.
's Ochtends worden Iris en ik wakker gemaakt door Anniek. Ze geeft aan dat zij en Niek de hele nacht ziek zijn geweest. Ze hebben allebei niet geslapen en vraagt om een paracetamol. Dit ik natuurlijk bij mij heb
Vanaf het hotel nemen we een Matatu naar het oude taxipark. Helaas zet de Matatu ons niet af bij het oude taxi-park. Als we uitstappen herkent Romy gelukkig de supermarkt waar we met Edias hebben afgesproken. We gaan daar even boodschappen doen. Als we naar buiten komen staat Edias al op ons te wachten. . Hij brengt ons 4en (en ik weer als pakezel) naar het nieuwe taxipark. Hier nemen we afscheidt van Anniek en Iris en lopen met Edias mee naar onze Matatu. Als we in de Matatu zitten is hij nog leeg, daarom kiezen wij ervoor om voor in te gaan zitten. Helaas moeten we een 1 uur wachten niemand wil op zondag naar ons dorp en de matatu rijd niet als het niet vol zit. Uit eindelijk vertrekken we om 15:45 naar ons dorp. Als we in Bulo (klein dorpje, maar groter dan ons dorp) aankomen worden we lastig gevallen door een oegandese man. Hij geeft een tik op mijn arm zodat ik naar hem kijk. Hij gaat heel vervelend doen. Edias zegt tegen mij dat ik hem mot negeren, dan gaat hij vanzelf wel weg. Als we wegrijden geeft hij weer een tik op mijn arm. (de gehele tijd had ik de neiging om te zeggen dat hij moet oprotten en dat hij van me af moet blijven, ik weet alleen dat dit dan niet goed had uitgepakt.) Als we uit het dorpje rijden zitten we met 22 man in een Matatu (waar normal gesproken maar 14 man inpast) Hier doen ze volgens mij mee aan een record om zoveel mogelijk mensen in een busje te proppen. (het lijkt wel een sardienenblikje) Gelukkig zitten wij voorin, maar Edias zit helemaal opgepropt achterin de auto. Rond een uur of 19:00 komen we aan in ons dorpje. Gelukkig hebben we stroom. Dan kun je tenminste wat zien :)
De Matatu –rit naar Kampala
26-09-2014
Edias geeft aan dat hij een Matatu zal bellen om ons op te halen. Wij staan om 14:00 klaar, maar omdat het geregend heeft kan de Matatu niet zo hard rijden. (ALLES GAAT HIER ZO SLOOM) De Matatu komt dan om 15:00 aanzetten. (Ze verwachten wel dat je geduld hebt) Het word nu wel spannend om voor het donker in het hotel te zijn. We rijden langs allemaal dorpjes en alle kinderen komen kijken naar de Muzungu’s (blanke) in de taxi’s. In de Matatau is weinig beenruimte en als Nederlander merk je meteen dat je langer bent dan de gemiddelde Oegandese man. Hierdoor waren mijn benen gaan “slapen”. Als we in Kampala aankomen merk ik meteen hoe smerig en hoe vies het daar is. Ik merk meteen dat mijn allergie komt opzetten (veel niezen en neussnuiten) . Edias heeft aan ons uitgelegd dat we aankomen in het nieuw taxipark en dat we naar het oude taxipark moeten lopen en daar een andere Matatu moeten pakken. Rond 17:30 is het alleen heel druk in Kampala. Hierdoor komen we stil te staan. (Ik kan niet uitleggen hoe druk het er is. Maar je kunt het vergelijken met een druk festival) We stappen eerder uit de Matatu omdat we in de buurt zijn van het Oude taxipark en dan hoeven we niet zo ver te lopen. De kosten van de rit is 7000 UGX, dit is ongeveer €2,10 voor een rit van 90 km. (probeer dat eens in Nederland). Edias verteld mij dat ik beter mijn tas op mijn buik kan dragen. Dan kan niemand er wat uitstelen. Hij vraagt aan mij of ik zijn tas wil dragen omdat het voor hem te zwaar is. (geen foto, maar bedenk mij met een backpacktas op mijn buik en dan ook nog een schoudertas en mijn kleine tasje waar mijn geld in zit) Ik voelde mij net een ezeltje. Ik ben volgepakt met tassen en moet door een druk Kampala lopen. Dus het lijkt wel een hindernisbaan. Als we aankomen in het oude taxipark loopt het anders dan verwacht. De taxi die ons naar het hotel zou brengen staat ergens anders. Edias verzint een andere route. We gaan eerst met een andere Matatu naar een plek ten Oosten van Kampala. Daar stappen we uit. Edias geeft dan aan dat we naar god moeten bidden. (wat gaan we doen……) Ja hoor we gaan met een bodaboda (scooter/motor zonder helm) naar het hotel. Wij hebben te horen gekregen dat we niet op een bodaboda mogen zitten omdat zij heel roekeloos rijden en vaak ongelukken veroorzaken. Edias regelt 3 Bodaboda’s (blanken mogen niet met zijn2en op een bodaboda). Dan rijden we naar Kenrock Hotel. Het valt reuze mee, edias heeft namelijk tegen de chauffeur gezegd dat hij rustig moet rijden. In het hotel veilig aangekomen (THANK YOU LORD) Spreken we met Edias af dat we zondag bij de supermarkt elkaar treffen. Ik vond het wel zielig voor Edias hij moet nu nog 10km rijden om thuis te komen. Maar wij zijn gelukkig voor het donker binnen. Ook ben ik blij dat we onze klasgenoten weer zien ook al zijn het er maar 5 van de 14.
Een rondleiding
24-09-2014
Vandaag gaan we naar de islamitische school, Edias legt uit dat we samen een rondje gaan maken in het dorpje en dat hij ons alles laat zien. Ook hebben we vandaag ons eerste Oegandese ontbijt. Het was een soort Maispapje (porish) met een geroosterde zoete aardappel. De zoete aardappel was heel droog en het papje was heel erg wennen. Tijdens de rondleiding gaan we naar de lokale zorgcentrum, politie, een soort gemeentehuis en een kleine koffiebonen fabriek. Vandaag zit ik al weer iets beter in mijn vel. Mis iedereen heel erg, maar ik merk dat ik het prettig vind dat iedereen heel vriendelijk is en dat ik de omgeving kan bekijken. (dit doet mij goed). Edias laat vandaag ook de planning zien. We komen er meteen achter dat we niet in een weeshuis werken, maar dat we bij weeskinderen op bezoek gaan om te kijken of we ook iets voor hun kunnen doen. Weeskinderen wonen bij tantes, ooms of grootouders. Aan het eind van onze stage hebben we een feest, ze noemen dat the extraveganza. In de eerste twee weken gaan we scholen bezoeken en daarna gaan we de kinderen bezoeken die daar op school zitten. Hier kunnen we dan vragen gaan stellen over de hechting tussen de kinderen en de familie.
De volgend dag gaan we rond 10:30 naar de school voor ons ontbijt. We krijgen Porish en pannenkoeken die goed te eten zijn. Ik merk dat de Porish best te drinken is. Het is niet mijn favoriete drank. Maar het vult wel heel goed. Na die tijd legt Edias uit dat het middageten om 13:30 wordt opgediend omdat wij de vorige dag niet waren gekomen. We legde aan hem uit dat we niet op de hoogte waren dat we eten kregen. Maar dat we er ’s middags zouden zijn. Vandaag hebben we de was gedaan, omdat er buiten mensen werken lijkt het ons verstandiger om de was in de badkamer te hangen. Als we ’s avonds bij de was kijken merken we dat de was slecht droogt. Daarom hangen we de volgende dag de was buiten die we mee willen nemen naar Kampala.
Waar brengen ze me in Hemelsnaam naar toe?
Vandaag is ‘het’ de dag dat mijn project mij ophaalt vanuit Kenrock hotel (Kampala) naar Ngando Butambala. De stageplek had aangegeven dat ze ons tussen 11:00 en 13:00 zouden komen ophalen. De rest van de studenten zouden rond 11:00 vertrekken. 1 voor 1 verlieten groepjes van 2 of 3 het hotel. Tot wel alleen overbleven. Tijdens het wachten kwam onze coach van Eye 4 Africa langs. Edith is een Nederlandse coach die al een aantal jaar in Uganda woont met haar man. Ze kwam even langs om kennis te maken en om uit te leggen wat de coaching gesprekken inhouden. Hierna ging ze weer weg en moesten wij weer wachten. Rond 13:00 was er nog steeds niemand van het project. Romy en ik gingen er maar vanuit dat we de Oegandese standaarden maar moesten aanhouden en dat ze een uur te laat zouden komen. Dit klopte ook wel! rond 13:45 kwamen er mensen van het project VOTU Voiceless Orphans Taskfors Uganda. Edias onze mentor kwam ons begroeten. Ik stond wel even vreemd te kijken dat Edias invalide is. Onze docenten hadden namelijk verteld dat Gehandicapte mensen niet meetellen in Afrika en dan staat erop eens een invalide man voor je. Wel is het een hele vriendelijke man, die zijn excuses maakte omdat hij zo laat was. Hij vroeg ons nog of we ongerust waren, we gaven aan dat ze ons al hadden voorbereid op dat Oegandese mensen te laat kunnen komen. Al onze koffers worden in de auto gezet en we zijn op weg. Edias vraagt aan ons of we nog dingen nodig zijn en maakt een stop bij een supermarkt. Daar kopen wij wat eten en we gaan weer verder. We gaan over een soort snelweg. Dit is prima te doen. Maar op een gegeven moment stopt het asfalt en er zitten allemaal gaten in de weg. Hier gaan we langs en dan begint het asfalt weer. Edias geeft aan dat dit de weg is naar Congo en Rwanda. Op een gegeven moment stoppen we bij de Equator in het Nederlands de evenaar. Edias geeft aan dat ze nu omrijden om dat ze het voor ons leuk vonden om de evenaar te laten zien. We hebben daar een foto genomen en zijn daarna weer verder gegaan. Op een gegeven moment rijden we een zandpad op. De auto schudde heen en weer door de drempels en de gaten in de weg. Als je denkt dat we in Nederland hoge DREMPELS hebt kom dan maar een keer naar Oeganda hier hebben ze 2x zo hoge drempels en als je snel wagenziek word moet je hier niet gaan rijden. Edias brengt ons eerst naar een kantoor toe. Wij moeten daar iemand ontmoeten. ( weet nog steeds niet wie dit is?)Terwijl we daar zijn word ik gebeld door Niek één van de studenten. Hij geeft aan dat ze weer terug waren gegaan naar Kenrock Hotel ze voelde zich niet op hun gemak bij het andere hotel en ze hadden ook geen Wifi terwijl dat wel was afgesproken. Na het telefoongesprek gaan we weer op weg naar het dorp. Eenmaal in ons dorpje aangekomen zag ik meteen dat ik in the middle of nowhere ben aangekomen. Geen winkels (alleen maar schuurtjes waar je het lokale eten kan kopen. Eest gaan we naar een islamitische school (Budins Memorial Secundairy school). De Organisatie (VOTU) heeft een kantoor bij de islamitische school. Ze hebben verder niets met elkaar te maken maar de school heeft een ruimte afgestaan voor VOTU om daar te kunnen werken. Ze leiden ons eerst rond op school, we mogen overal gebruik van maken. Daarna worden we naar ons huisje gebracht. Edias geeft aan dat dit ons huis zal zijn voor 3 maanden. Als ik dit hoor breek ik. Op dat moment laat ik het niet zien maar als iedereen weg is en Romy en ik alleen achter blijf vind ik het verschrikkelijk. Ik wil weer terug, waar hebben deze mensen ons naar toe gebracht. Hoe ik me in Kampala voelde voel ik 3x zo erg. Ik wil naar huis (Nederland) of tenminste weer terug naar Kampala waar je tenminste naar een supermarkt kan gaan. Gelukkig ben ik niet de enige Romy voelt zich ook niet op haar gemak. Ik bel mijn moeder om haar steun. Ik weet dat ik die altijd bij haar kan krijgen. Als ik haar aan de telefoon krijg zeg ik tegen haar hoe verschrikkelijk ik mij voel en dat ik last heb van Heimwee. Mijn moeder geeft aan dat het wel goed komt en dat ik mij in een paar dagen een stuk beter zal voelen en dat ik dit allemaal wel aankan. Helaas heb ik te weinig airtime(beltegoed) op mijn telefoon en tijdens mijn gesprek word de verbinding verbroken. Nu voel ik mij weer K.. Gelukkig zegt Romy dat ik wel even met mijn moeder mag appen met haar telefoon. Gelukkig kan ik het een beetje uitleggen aan mijn moeder. Als ik buiten zit samen met Romy komt de Landlord (Joy) langs hij ziet dat ik huil en vraagt of alles goed is. Ik geef aan dat ik emotioneel ben en dat dit komt omdat ik hier moet aanpassen en door de Lariam (malariapillen). Hij begrijpt het en laat ons even alleen. Ik weet wel dat ik dit weekend in Kampala airtime ga kopen om een internetbundel aan te schaffen om met iedereen te kunnen appen. Als het donker wordt geeft Joy aan dat er geen elektriciteit is. Meteen merk ik dat ik veel gebruik maak van elektriciteit. We kunnen niet eens water koken en ik weet niet hoe een cookerstuw (het Oegandese fornuis) werkt. Geluk bied Joy aan om water voor ons te gaan koken zodat we noedels kunnen eten. De avond gaan we op tijd naar bed.